Kosmos i jego tajemnice
Dzisiaj jest: 2024-04-25 15:32:51 Strona główna Stronę odwiedzono już 4387 razy.
Rakieta jest to obiekt latający poruszający się na zasadzie odrzutu, we współczesnej wersji napędzany silnikiem rakietowym.
Może poruszać się zarówno w atmosferze ziemskiej, jak i poza nią, często osiągając prędkość wielokrotnie przekraczajacą prędkość dźwięku. Zależnie od zastosowania rakiety dzielą się na: bojowe, czyli pociski rakietowe, rakiety nośne - do wyprowadzania statków kosmicznych na orbitę i lotów kosmicznych, rakiety badawcze (np. do obserwacji meteorologicznych), rakiety startowe - ułatwiające start samolotu lub pocisku (po określonym czasie zwykle odrzucane), rakiety ratownicze (np. do przerzucania liny na ratowany statek).
Główne elementy rakiety to: kadłub, silnik rakietowy, zbiornik materiałów pędnych do silnika, układ kierowania, aparatura radiowa (głównie do łączności z Ziemia) oraz głowica z ładunkiem użytecznym (np. jądrowa) lub statek kosmiczny (załogowy bądź bezzałogowy). Elementy konstrukcyjne rakiet są wykonywane z wysokogatunkowych stali (osłony silników) oraz lekkich materiałów o dużej wytrzymałości mechanicznej, m.in. stopów aluminium z litem lub kompozytów.
Silniki rakietowe na paliwo stałe mają prostą budowę i cechuje je duża niezawodność, toteż są często stosowane do napędu rakiet -
- pocisków rakietowych. Wadą silników rakietowych na paliwo stałe jest brak możliwości regulacji siły ciągu. Prototypem współczesnych rakiet były rakiety prochowe, najwcześniej (XIII w.) używane w Chinach, w Europie w XIV w. Miały one postać strzał zapalających zbudowane z rurek wypełnionych prochem. Doskonalenie broni palnej spowodowało brak zainteresowania rakietami przez kilka wieków. Szybki rozwój balistyki, techniki rakietowej i astronautyki nastapił dopiero w XX w. W roku 1903 K. Ciołkowski ogłosił teorię ruchu i zasady budowy rakiety kosmicznej. W latach 20. i 30. konstruktorzy prowadzili pracę nad silnikami rakietowymi na paliwo płynne i wkrótce zastosowano je w pociskach (1942, pociski V2, V-pociski), a następnie w rakietach kosmicznych.
W czasie II wojny światowej walczące armie używały pocisków rakietowych artyleryjskich. Wielkie koszty rakiet kosmicznych miały wpływ na rozwój budowy wahadłowców.
Może poruszać się zarówno w atmosferze ziemskiej, jak i poza nią, często osiągając prędkość wielokrotnie przekraczajacą prędkość dźwięku. Zależnie od zastosowania rakiety dzielą się na: bojowe, czyli pociski rakietowe, rakiety nośne - do wyprowadzania statków kosmicznych na orbitę i lotów kosmicznych, rakiety badawcze (np. do obserwacji meteorologicznych), rakiety startowe - ułatwiające start samolotu lub pocisku (po określonym czasie zwykle odrzucane), rakiety ratownicze (np. do przerzucania liny na ratowany statek).
Główne elementy rakiety to: kadłub, silnik rakietowy, zbiornik materiałów pędnych do silnika, układ kierowania, aparatura radiowa (głównie do łączności z Ziemia) oraz głowica z ładunkiem użytecznym (np. jądrowa) lub statek kosmiczny (załogowy bądź bezzałogowy). Elementy konstrukcyjne rakiet są wykonywane z wysokogatunkowych stali (osłony silników) oraz lekkich materiałów o dużej wytrzymałości mechanicznej, m.in. stopów aluminium z litem lub kompozytów.
Silniki rakietowe na paliwo stałe mają prostą budowę i cechuje je duża niezawodność, toteż są często stosowane do napędu rakiet -
- pocisków rakietowych. Wadą silników rakietowych na paliwo stałe jest brak możliwości regulacji siły ciągu. Prototypem współczesnych rakiet były rakiety prochowe, najwcześniej (XIII w.) używane w Chinach, w Europie w XIV w. Miały one postać strzał zapalających zbudowane z rurek wypełnionych prochem. Doskonalenie broni palnej spowodowało brak zainteresowania rakietami przez kilka wieków. Szybki rozwój balistyki, techniki rakietowej i astronautyki nastapił dopiero w XX w. W roku 1903 K. Ciołkowski ogłosił teorię ruchu i zasady budowy rakiety kosmicznej. W latach 20. i 30. konstruktorzy prowadzili pracę nad silnikami rakietowymi na paliwo płynne i wkrótce zastosowano je w pociskach (1942, pociski V2, V-pociski), a następnie w rakietach kosmicznych.
W czasie II wojny światowej walczące armie używały pocisków rakietowych artyleryjskich. Wielkie koszty rakiet kosmicznych miały wpływ na rozwój budowy wahadłowców.
Copyright 2008 Michał Lizura. Wszelkie prawa zastrzeżone.