Sztuczny satelita jest to statek kosmiczny (z załogą lub bez załogi) okrążający ciało niebieskie (np. planetę, Księżyc) po orbicie zamkniętej.
Najliczniejszą grupę stanowią sztuczne satelity Ziemi. Wyniesiono również w przestrzeń kosmiczną sztuczne satelity Księżyca, Marsa, Wenus, Słońca (np. Helios, Pioneer 6 9), a od X 1989 trwał lot próbnika Galileo, który 1995 stał się sztucznym satelitą Jowisza. Ruch sztucznego satelity dzieli się na 3 główne fazy: start, lot orbitalny, lądowanie; start wraz z wprowadzeniem statku na orbitę odbywa się za pomocą rakiety nośnej, której zadaniem jest nadanie sztucznemu satelicie odpowiedniej prędkości i kierunku.
Lot statku odbywa się ruchem bezwładnym w polu grawitacyjnym ciała obieganego. Tor lotu ulega zakłóceniom pod wpływem oporu tarcia górnych warstw atmosfery, asymetrii kształtu i nierównomierności rozkładu mas oraz spłaszczenia ciała obieganego, a także wskutek przyciągania innych planet i Słońca. Wśród sztucznych satelit Ziemi wyróżnia się satelity równikowe, biegunowe i geostacjonarne. Sztuczny satelita zwany sterowanym jest wyposażony w silniki rakietowe, umożliwiające zmiany orbity i jej nachylenia, a także obrót statku. Odpowiednią orientację w przestrzeni zapewnia stabilizacja aktywna, dokonywana za pomocą małych silników rakietowych lub systemów giroskopowych.
Ze względu na pełnione funkcje sztuczne satelity dzielą się na: naukowo-badawcze (geofizyczne, astrnomiczne, biologiczno-medyczne i inne), techniczne (do prowadzenia badań i prób prototypów aparatury przeznaczonej do użytku w statkach kosmicznych), wojskowe oraz użytkowe (łącznościowe, meteorologicznye, geodezyjne, nawigacyjne, teledetekcyjne i inne). Szczególnie ważną grupę sztucznych satelitów Ziemi stanowią załogowe statki kosmiczne, w tym statki wielokrotnego użytku wahadłowce oraz stacje orbitalne umieszczane na orbitach wokółziemskich.