Kosmos i jego tajemnice
Dzisiaj jest: 2024-05-01 23:46:02 Strona główna Stronę odwiedzono już 4387 razy.
Tradycja łączenia gwiazd w symboliczne kształty, które nazywamy gwiazdozbiorami, sięga niepamietnych czasów starożytnych.
Najstarsze zachowane wzmianki pochodzą z ok. 4000 roku p.n.e. Około V wiek p.n.e. Babilończycy (lub niezależnie od nich Grecy) podzielili strefę nieba w której odbywa się pozorny ruch Słońca najpierw na 6, a nastepnie na 12 odcinków, które nazwano zodiakiem. Ptolemeusz w swoim Almagescie wyróżnił 48 konstelacji (z czego w dzisiejszym użyciu zachowało się 47). Były to znane starożytnym konstelacje nieba północnego i częściowo równikowego (z kilkoma wyjątkami większych konstelacji południowych, jak Centaur, Argo, Erydan czy Wieloryb).
Odkrycia geograficzne i podróże na południowa półkule wniosły od XV wieku duży wkład w poznanie południowej sfery nieba. W 1595 Pieter Keyser i Frederick de Houtman w wyniku podróży na Sumatre oznaczyli 12 konstelacji południowych (Rajski Ptak, Żuraw, Mucha, Kameleon, Indianin, Trójkąt Południowy, Wąż Wodny, Złota Ryba, Paw, Feniks, Tukan, Ryba Latająca). Po raz pierwszy znalazły się one w atlasie Uranometria Johanna Bayera opublikowanym w roku 1603. Polski astronom Jan Heweliusz dodał w swoim dziele Firmamentum, wydanym w roku 1690, 11 nowych gwiazdozbiorów, z czego 7 utrzymało sie do dziś ( Psy Gończe, Jaszczurka, Mały Lew, Ryś, Lis, Tarcza, Sekstant).
Na początku XVIII wieku Tycho Brahe wyodrębnił konstelację "Warkocz Bereniki" z gwiazdozbiorów Lwa i Panny. Wreszcie w wyniku podróży na Przylądek Dobrej Nadziei w latach 1751 i 1753 14 konstelacji dodał francuski opat Nicolas Louis de Lacaille ( Pompa, Rylec, Cyrkiel, Piec, Zegar, Góra Stołowa, Mikroskop, Węgielnica, Oktant, Malarz, Rzeźbiarz, Luneta, Kompas, Sieć). Podzielił też na 3 części ( Rufa, Zagiel, Kil) znaną starożytnym konstelację Argo. Ostateczną listę 88 gwiazdozbiorów oraz ich granice zatwierdziła w roku 1928 Miedzynarodowa Unia Astronomiczna.
Najstarsze zachowane wzmianki pochodzą z ok. 4000 roku p.n.e. Około V wiek p.n.e. Babilończycy (lub niezależnie od nich Grecy) podzielili strefę nieba w której odbywa się pozorny ruch Słońca najpierw na 6, a nastepnie na 12 odcinków, które nazwano zodiakiem. Ptolemeusz w swoim Almagescie wyróżnił 48 konstelacji (z czego w dzisiejszym użyciu zachowało się 47). Były to znane starożytnym konstelacje nieba północnego i częściowo równikowego (z kilkoma wyjątkami większych konstelacji południowych, jak Centaur, Argo, Erydan czy Wieloryb).
Odkrycia geograficzne i podróże na południowa półkule wniosły od XV wieku duży wkład w poznanie południowej sfery nieba. W 1595 Pieter Keyser i Frederick de Houtman w wyniku podróży na Sumatre oznaczyli 12 konstelacji południowych (Rajski Ptak, Żuraw, Mucha, Kameleon, Indianin, Trójkąt Południowy, Wąż Wodny, Złota Ryba, Paw, Feniks, Tukan, Ryba Latająca). Po raz pierwszy znalazły się one w atlasie Uranometria Johanna Bayera opublikowanym w roku 1603. Polski astronom Jan Heweliusz dodał w swoim dziele Firmamentum, wydanym w roku 1690, 11 nowych gwiazdozbiorów, z czego 7 utrzymało sie do dziś ( Psy Gończe, Jaszczurka, Mały Lew, Ryś, Lis, Tarcza, Sekstant).
Na początku XVIII wieku Tycho Brahe wyodrębnił konstelację "Warkocz Bereniki" z gwiazdozbiorów Lwa i Panny. Wreszcie w wyniku podróży na Przylądek Dobrej Nadziei w latach 1751 i 1753 14 konstelacji dodał francuski opat Nicolas Louis de Lacaille ( Pompa, Rylec, Cyrkiel, Piec, Zegar, Góra Stołowa, Mikroskop, Węgielnica, Oktant, Malarz, Rzeźbiarz, Luneta, Kompas, Sieć). Podzielił też na 3 części ( Rufa, Zagiel, Kil) znaną starożytnym konstelację Argo. Ostateczną listę 88 gwiazdozbiorów oraz ich granice zatwierdziła w roku 1928 Miedzynarodowa Unia Astronomiczna.
Copyright 2008 Michał Lizura. Wszelkie prawa zastrzeżone.